"เรียนไปแล้วมันเอาไปทำอะไร?"
"เขียนการ์ตูนมันมีอนาคตไหม?"
"ทำงานสายนี้มันจะหากินยังไง?"
ตลอดระยะเวลาที่ผมเปิดสอน จะเจอคำถามนี้วนเวียนอยู่บ่อยๆไม่แปลก เพราะผู้ปกครองหลายๆคนไม่คุ้นเคยกับอาชีพ หรือการทำงานสายนี้ บางครอบครัวเข้าใจ พาน้องๆมาฝากฝังกับเราไว้ตั้งแต่มัธยมปลาย เพื่อเตรียมต่อในระดับมหาลัย และส่งเสริมน้องเต็มที่ แต่บางครอบครัว น้องอยากเรียน แต่ที่บ้านไม่สนับสนุน แต่ก็ขัดน้องไม่ได้ เพราะน้องตั้งใจเรียนหนังสือ เพืีอใช้เกรดแลกกับผู้ปกครอง เพื่อให้ได้มาเรียนกับเรา มันอาจจะเป็นอาชีพที่ หลายๆครอบครัวไม่รู้จัก "ดูไม่มั่นคง" กับความคาดหวังว่าอยากให้น้องได้ทำงานประจำ เพื่อแลกกับความมั่นคงในชีวิต
แต่ชีวิตเรามีแค่ชีวิตเดียว การที่เราได้ทำอะไรก็ตาม ในสิ่งที่เรารัก และหากินกับมันได้ นั่นคือที่สุดของชีวิตแล้ว หลายๆคนขัดผุ้ปกครองไม่ได้ จำใจต้องเรียนตามที่ถูกขีด และบางคนลาออกทั้งที่อีกปีเดียวก็จะจบ และเป็นแบบนี้กับหลายๆ คนที่ผมรู้จัก ผมเองเป็นทั้งที่ปรึกษาให้น้องๆ ว่าจะทำยังไงกับชีวิต และในขณะเดียวกันก็เป็นที่ปรึกษาให้ผู้ปกครอง
บ่อยครั้งที่ผมพูดจนน้องกลับไปเรียนจนจบและมากกว่านั้นผมให้แนวทางกับน้องๆว่าชีวิตเราควรจะไปทิศทางไหน เมื่อเรามองเห็นเป้าหมาย การที่เราหยิบดินสอขึ้นมาระบายจินตนาการ ผู้ใหญ่จะมองว่า"ไร้สาระ" มันจะเอาไปหากินอะไรได้ มองกองหนังสือที่สะสมของที่เกะกะ สายตา น้องๆหลายๆคนเป็น รวมทั้งผมในอดีด แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมก็ไม่เคยดูแคลนความฝันของตัวเอง และเดินทาง แม้เพียงลำพังอย่างมุ่งมั่น และเมื่อถึงจุดนึงในสายอาชีพ ก็เลยอยากผ่านต่อแรงบันดาลใจ ประสบการณ์การทำงาน ผ่านต่อสู่คนรุ่นใหม่ เพื่อใช้หล่นเวลาการเดินทางให้สั้นลง ไม่ต้องมาลองผิดลองถูกเหมือนกับผม ในการที่จะเรียนรู้อะไรซักอย่าง ที่คัดมาแค่จำเป็น กับโลกปัจจุบัน ที่ทุกอย่างต้อง"รวดเร็ว และ กระชับ" โลกปัจจุบันไม่ได้แคบเหมือนสมัยก่อน โอกาสสำหรับชีวิตเปิดกว้างมากขึ้น
ถ้ายืนอยู่ถูกจุด คุณสามารถพาตัวเองให้ประสบความสำเร็จได้ในชีวิต ต่างจากยุคของผม แต่สิ่งที่มีหลากหลายให้เลือก "จึงทำให้เลือกไม่ถูก" ความหลากหลายที่มีมาก จึงกลายเป็นดาบสองคม น้องๆเหล่านี้ ต้องการคนชี้แนะ และสนับสนุนความตั้งใจ ไม่ใช่เพียงแค่ผม แต่มันหมายถึงครอบครัวของน้องเอง ต้องเรียนรู้ และทำความเข้าใจกับน้องๆ เปิดรับสิ่งที่น้องๆนำเสนอ และไม่ตีกรอบความฝันของน้อง เพียงเพราะผู้ปกครองยัง"ไม่เข้าใจในสิ่งที่น้องเป็น" ผมเองทำงานทั้งกับองค์กร รวมทั้งกับเด็กๆ บ่อยครั้งที่ได้รับเชิญไปเป็นกรรมการ ทั้งระดับเอเซีย และระดับประเทศ ได้เห็นฝีมือ ได้ฟังไอเดียของคนรุ่นใหม่สัมผัสได้เลยว่า พวกเขาทุ่มเทและตั้งใจขนาดไหน การมาเรียนรู้ด้วยกันกับเรา คือการรับไม้พลัดประสบการณ์ที่เราได้สั่งสมมา ผ่านต่อคนรุ่นใหม่ ให้ทะยานและก้าวไปสู่ระดับสากล ได้ไกลกว่าคนรุ่นก่อน ดีใจและขอต้อนรับทุกๆคนที่มีเป้าหมายเดียวกัน ถึงฝันนั้นจะแรงกล้า แต่ขาดแรงพลักจากครอบครัว สิ่งนั้นก็คงไม่อาจเป็นจริงได้ ขอให้ทุกคนโชคดีครับ และได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเป็น
ท้ายที่สุดแล้วขอให้น้องทุกคนได้ในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจนะครับ แล้วเจอกันในห้องเรียนนะครับ
จาก พี่หลิว
